Weekendje Bairnsdale & Mount Feathertop

Afgelopen weekend ben ik naar Bairnsdale geweest. Bairnsdale is een stad 280km van Melbourne vandaan (Vanuit Leiden ben je dan al voorbij Lille). Mijn huisgenootje, Tara, werkt daar tijdelijk en ze had mij en de andere huisgenoten uitgenodigd om een weekendje langs te komen. Uiteindelijk was ik de enige die dit weekend kon dus vrijdagmiddag na werk ging ik op weg naar het mooie Flinders Street Station. Het was een aardig lange treinreis, maar na 3 uur en 45 min was ik dan eindelijk in Bairnsdale. De stad zelf is niet zo bruisend, maar dat maakte niet uit want we hadden besloten dat we samen met haar huisgenootje, Mary, in Bairnsdale en een vriend, Cam, zouden gaan hiken. Vanaf Bairnsdale was het nog 2,5 uur met de auto, dus om half zeven ’s ochtends gingen we erop uit. Veel mensen die deze hike gaan doen nemen hun backpack mee en overnachten ergens langs de route. Mary en Cam hadden hun hele uitrusting mee en wilden dit ook graag doen, helaas waren ze dit vergeten door te geven aan Tara en mij. Onze rugzak bevatte alleen water, zonnebrand en heel veel snacks. Omdat we dus nu de route in een dag moesten lopen en voor het donker het park uit wilde zijn, hadden we er aardig de vaart in. Dat was opzich wel lekker, want het was ’s ochtends nog best wel fris. Na een kwartiertje berg op konden de truien uit en genoten we van het ochtendzonnetje. Het was een best zware hike omdat we, om bij Mount Feathertop te komen eerst vele kleinere bergen op en af moesten. De hike bestond uit een klein smal paadje door het gras en soms moest je zelf het makklijkste pad over de rotsen zoeken. Het uitzicht tijdens deze wandeling was prachtig. We keken uit over allemaal andere bergen. De ene berg was zo goed als onbegroeid, terwijl er ook veel andere bergen waren die bedenkt waren met eucaliptus bomen. De onderkant van deze bomen was beschadigd door bosbranden, maar de meeste bomen kunnen herstellen van de schade door hun bast te vernieuwen. De bovenste takken van deze bomen waren daarom alweer mooi wit. Deze witte bossen gaven een beetje een sprookjesbos gevoel en ze leverden ook mooie foto’s op. Toen we nog maar 1,5 km te gaan hadden kwam het zwaarste stuk. We moesten stijl omhoog. Hijgend bereikten we de top, maar het was alle moeite zeker waard. Ook daar was het uitzicht prachtig.

Onze lunch hadden we echt verdiend. Tijdens deze lunch kwamen we tot de conclusie dat we zo hard gelopen hadden dat we waarschijnlijk nog wel tijd hadden om nog een side-trail te lopen. Toen echter op de terugweg een bordje ons wees op een extra route van 7km, hebben we deze toch maar overgeslagen. We waren best moe en het lekkere weer maakte de terugweg zwaarder. Het was een opluchting toen we bij de auto kwamen en de schoenen uit mochten. ’s Avonds zijn we uiteten geweest met nog wat andere vrienden van Tara, want niemand had nog energie om te koken.

Zondag zijn we na een ontbijtje buiten de deur naar het strand gereden en hebben we met zijn vieren op het strand gechilled en gewandeld. Tijdens het wandelen zagen we een klein zeehondje op het strand liggen. Het was echt zo schattig. We konden aardig dichtbij komen. Nadat we een tijdje naar het beestje hadden gekeken, kroop het weer terug de zee in. Hier zwom het wat rond voor de kust om daarna een paar meter verderop weer aan land te kruipen. Het was geweldig om te zien. Als ik terug kijk naar de foto’s en filmpjes die ik toen gemaakt heb, word ik opnieuw verliefd. Ik hoop jullie ook!

Na dit ontzettend leuke weekend, mag ik deze week weer hard aan de bak. Dinsdag en woensdag had ik een statistiek (Stata) cursus en die kon ik wel gebruiken. Mijn kennis kwam tot voorheen voornamelijk van YouTube. Ik kan nu, na deze cursus, concluderen dat ik een essentieel YouTube filmpje gemist heb. De rest van deze week mag ik daarom opnieuw al mijn data gaan ordenen. Gelukkig is het nog steeds erg leuk op mijn stage, dus het is niet zo dat de moed mij nu in de schoenen zakt. Gisteren kon ik naar de kliniek. Hier worden alle kinderen die meedoen aan ons allergie onderzoek getest. Ik mag dan de onderzoeksverpleegkundigen helpen en doe een longfunctie test bij deze kinderen. Het is altijd gezellig in de kliniek met de kinderen, al zitten er af en toe wel wat bengeltjes tussen, en met de collega’s. Ik heb echter van mijn collega’s te horen gekregen dat ik me meer als een echte Melburnian moet gaan gedragen. Voordat de eerste kinderen komen wordt er altijd een ‘coffeerun’ gedaan. Zonder koffie kan er niet gewerkt worden en in Melbourne worden er hoge eisen gesteld aan die koffie. Het is ook een beetje de bedoeling dat je veel noten op je zang hebt. “A low fat milk latte with suger” “Flat white with almunt milk and cinnamon” Alles kan, maar mijn cappucinno met gewone melk, geen suiker, geen smaakje en geen andere rare dingen kan écht niet. Dus heb ik de opdracht gekregen om maar wat te verzinnen. Mijn Engelse collega heeft bijvoorbeeld besloten dat ze haar koffie met melk tegenwoordig besteld als een “long black with hot milk on the side”. Ideeen voor ‘gewoon een cappucino’ zijn welkom.

Het was de bedoeling dat ik eergisteren (woendag) deze blog zou plaatsen. Toen ik thuis kwam van mijn stage realiseerde mijn huisgenootje, Grazia, en ik dat we nog niet uit eten waren geweest. Dus zijn we lekker naar een mexicaans restaurantje geweest. We hebben daar ontzettend lekker en veel gegeten en raar bier met allerlei pittige kruiden gedronken. Na 10x vragen weet ik nog steeds niet hoe het heet, maar het klonk het zelfde als enchilada’s. Daarna hebben we nog een drankje gedaan in een rooftopbar met geweldig uitzicht over het stadscentrum.

Voor aankomend weekend ben ik door een collega uitgenodigd om mee te gaan met haar en haar man naar hun strandhuisje, dus dat zal vast een leuk weekend worden :)